Daarom werk ik als docent
Wietse Luitwieler gaf zijn baan in het ziekenhuis op om docent te worden. Nu leert hij toekomstige dienstverleners in de zorg de kneepjes van het vak. “Ik draag iets belangrijks bij aan hun toekomst. Ik heb mijn hart gevolgd en uiteindelijk is alles op zijn plek gevallen.”
Eerst iets meegemaakt hebben
“Eigenlijk was het altijd al mijn droom om docent te worden. Maar ik wilde wel eerst wat te vertellen hebben, wat meegemaakt hebben in het leven. Daarom ben ik vanaf mijn zeventiende verpleegkundige geworden via diverse leer-werktrajecten. Ik ben ic-verpleegkundige geweest, heb op de spoedeisende hulp gewerkt, en uiteindelijk ben ik kwaliteitsman geworden in het ziekenhuis: ik beoordeelde de materialen waar de artsen en verpleegkundigen mee werkten, van verband tot instrumenten.”
Alles op zijn plek
“Rond mijn veertigste kriebelde het weer. Toen heb ik mijn hart gevolgd en ben ik een lerarenopleiding gaan doen. Ik was stage aan het lopen toen ik een vacature zag bij Albeda Zorgcollege. Ze zochten voor het vaardigheidspracticum iemand met ervaring als verpleegkundige én didactische vaardigheden. Zo is uiteindelijk alles op zijn plek gevallen.”
Actieve vakken
“Ik geef zorg- en huishoudvakken aan mbo-studenten op niveau 2. Ik leer ze hoe je iemand uit een stoel helpt of ondersteunt bij het lopen. Iemand wassen of naar het toilet helpen, huishoudelijke taken - basale vaardigheden voor helpende dienstverlening. Het zijn actieve vakken. Ik begin wel met wat theorie maar daarna gaan de studenten oefenen in het praktijklokaal. Daar is een huiskamer, een kookeiland, een washok, een bed, een kinderhoek met een badje en een commode. Daar oefenen ze de vaardigheden op elkaar of met een pop.”
Door het leven gegrepen
“De studenten van niveau 2 zijn een leuke doelgroep, daar geniet ik elke dag van. Ze staan aan het begin van hun loopbaan en hebben mooie toekomstbeelden: ze willen verpleegkundige worden, of verzorgende of kapster. Ze hebben de drive om ervoor te gaan, om het leven te ontdekken. Maar soms worden ze zo door het leven gegrepen dat ze niet kunnen focussen op school: jonge moeders, uithuisplaatsing, huiselijk geweld, wonen in een slechte buurt, dat komt allemaal voor. Ik vind het een mooie uitdaging om ze dan gefocust te houden op het schoolwerk, door lessen aan te bieden die aansluiten bij hun belevingswereld, die ze interessant vinden.”
Luisteren ze naar me?
“Voordat ik de overstap maakte twijfelde ik wel of ik dat zou kunnen. Kan ik de aansluiting vinden met de doelgroep? Luisteren ze naar me? Want je bent als docent wel kwetsbaar voor de klas. Maar die techniek krijg je wel mee op de lerarenopleiding. En het is natuurlijk vallen en opstaan. Ik was geen geboren docent, ik moest erin groeien. In het begin stond ik gespannen voor de klas en was ik vaak thuis nog aan het denken: Welke werkvorm kan ik morgen gebruiken. Hoe kan ik die klas enthousiasmeren? Nu sta ik altijd met een blij gevoel voor de klas. En nog steeds ben ik thuis wel eens bezig: mijn vak is ook een beetje mijn hobby, ik vind het leuk om de les nog net wat leuker neer te zetten.”
Ik zie ze groeien
“Wat je er voor terug krijgt is zo mooi: de ontwikkeling van de studenten, de band die je met ze krijgt. In de anderhalf, twee jaar dat ik ze heb, zie ik ze echt groeien. Mbo’ers zijn praktijkmensen, zij houden Nederland draaiende. Ik leer ze wat ze gaan doen. Ik kan iets enorm belangrijks bijdragen aan hun toekomst. Dat is ook de vreugde die ik eruit haal.”